Woorden die ik niet versta bevat moderne eigentijdse winterverhalen, die zich laten lezen als een lange zoektocht naar waarheid en troost. Menselijk onvermogen en eenzaamheid zijn centrale thema’s. Zo ook in het verhaal ‘Ik heb een mens gezien’ van Daniel van den Bos.

Een schrijver lijdt aan zijn writer’s block. Hij is eindelijk van plan weer aan het werk te gaan. Nadat hij uit zijn auto stapt, spreekt een oude vrouw hem aan. Dat irriteert hem, maar als ze van haar stokje gaat, heeft hij geen keus. Het appèl dat ze op hem doet maakt de mens in hem wakker.

In tegenstelling tot zijn voorganger in deze bundel, stopt Daniel van den Bos zeker niet te veel loodzware ernst in zijn verhaal. Zijn stijl is sterk, juist door de luchtigheid en het droge commentaar. Dit korte verhaal doet verlangen naar meer.

J.L. Vermeulen in: Reformatorisch Dagblad

Het gaat in deze bundel niet om letterlijke winterverhalen. Maar bijvoorbeeld in Daniel van den Bos’ bijdrage is een ‘winters’ element te ontdekken. De mens die hij gezien heeft, is een vrouw die aan het eind van haar leven gekomen is. Dit verhaal en die van de andere auteurs zetten je aan het denken, roepen vragen op, zonder sluitende oplossingen te bieden. Ergens is er hoop, soms in het licht, soms in woorden.

Femke Voorhorst in: De Civitate