De vrouw en de doos
Daniël van den Bos
Een oude vrouw die niet lang meer te leven heeft, vecht tegen de dood vanuit de overtuiging dat ze niet zal sterven. Ze haalt de doos met brieven van haar moeder van de zolder om zichzelf moed in te lezen. Hiermee is het drieluikkarakter van dit boek aangetoond.
De vrouw vecht haar vonnis ‘onbehandelbare longkanker’ aan met alle middelen, maar vooral met haar onbuigzame geloof. Tegelijk zoekt haar geest naar vrijheid in dromen en herinneringen.
De doos staat onder haar bed allereerst om de herinneringen dichtbij te houden maar ook om troost te bieden, juist in deze bange tijden. De doos ontwikkelt zich van archivaris tot partner.
De gestorven moeder is door middel van haar brieven krachtig aanwezig in het leven van haar dochter als gids op weg naar de dood.
Recensies
Een van de bijzondere elementen in dit boek wordt gevormd door de brieven van de moeder van de hoofdpersoon. Er is eigenlijk heel weinig bekend over de wereld van de vrouwen uit die tijd, de jaren veertig en vijftig. Wat we van toen weten is meestal geschreven door mannen. De vrouw en de doos is een boek waarin drie verhalen in elkaar zijn verweven, elk met een heel eigen schrijfstijl.
Het boek is gecomponeerd als drieluik. De vrouw zelf, het spreken van haar moeder door de brieven en het spreken van de doos. Dit ‘drieluik-systeem’ is goed gevonden en zorgt voor afwisseling en variatie. Doordat Van den Bos de doos neerzet als echt ‘persoon’ die het leven van de vrouw de revue laat passeren, krijgt de lezer een duidelijk beeld van de hoofdpersoon. De brieven van haar moeder zijn daarentegen meestal saai. Dat komt met name omdat die het leven behoorlijk depressief ziet en de stijl van de brieven ouderwets is en soms haast niet te volgen. De vrouw en de doos is een heel aardig boek, maar dan wel voor 55-plussers.
